Geen kinderen, toch gelukkig
Hebben vrouwen of mannen zonder kinderen wel eens een issue met zingeving? Het is een vraag die me als kinderloze vijftiger de laatste tijd bezig houdt. Als je om allerlei redenen de tram gemist hebt, of bewust hebt laten voorbijrijden, hoe kijk je dan tegen je leven aan? Blijft er een knagend, onderhuids gemis, of opent een nieuwsoortige vrijheid een vat aan opwindende mogelijkheden?
Het lijkt de natuurlijke gang van zaken, zelfs een heilige levenscyclus. Iedereen begint het leven als zoon of dochter van, groeit op naar een volwassen man of vrouw. Je wordt twintiger of thirty something en botst op de dag dat kinderen aan de innerlijke bel trekken, vanuit een eigen wens of een onuitgesproken, maatschappelijke druk. Voor sommigen wordt het plaatje vroeger of later vreugdevol ingevuld. Na x aantal jaren volgt veelal hetzelfde statement: “Het kan bij momenten behoorlijk lastig zijn, maar ik zou het voor geen geld ter wereld willen gemist hebben.” Als bewijs daarvan regent het op facebook schattige en liefdevolle kinderfoto’s. Guitige, met choco besmeurde monden, kaarsjes uitblazende ukken, gegrimeerde tijgers of Disney prinsessen, volgeschreven gipsverbanden wegens te wild geweest, wederzijdse en trotse liefdesverklaringen: het passeert aan sneltempo de revue en scoort altijd als gretig klikvoer. Je kan het ze niet kwalijk nemen. Het oogt als een immense bron van vreugde en wat is er leuker dan je vreugde delen met de wereld? Dus like ik vrolijk mee, ook al voel ik er net dat tikkeltje minder enthousiasme over dan alle fiere kinderbezitters. Wegens niet ervaringsdeskundig.
Ook al heb ik er nooit echt mee gezeten, ik betrap mezelf erop dat ik af en toe melancholisch zit te kijken naar vaders, wanneer ze stoer flaneren door de stad met hun dochtertje of zoontje aan hun hand, of op hun schouders. Dat ik wel eens weemoedig ben als ik ze een grapje hoor vertellen waar kindlief heel hard om moet lachen, of achter hun joelende kroost zie aanhollen bij een spelletje pak-me-als-je-kan. Heb ik iets gemist, gaat er een paar seconden door me heen. Heb ik het gemist? Ga ik op hoge leeftijd eenzaam eindigen als quasi anonieme suikernonkel, zo eentje die de laatste adem uiteraard niet toegewenst wordt, maar ook niet al te diep berouwd?
Ik vind contact met kinderen alleszins zeer voedend, en die zeldzame keren dat ik er op een of ander feestje contact mee heb, leef ik me uit. Ik spring mee trampoline, laat me gewillig beschilderen of sloof me uit in te doen alsof ik niet zie waar ze zich verstopt hebben. Het gaat als vanzelf. Ik neem de sprankel in me op en keer ’s avonds huiswaarts met een verjongde geest. Het brengt me tot het inzicht dat kinderen je voortdurend herinneren aan hoe je zelf was, nog steeds kan zijn. Dan bedoel ik niet de spelletjes. Eerder hun openheid, onbevangenheid en authenticiteit. Hun straling en onvoorwaardelijke liefde. Het doet het wij-zij verhaal vervagen tussen wij, die geen kinderen hebben, en de gelukkige andere wel.
Je hoeft geen kinderen te hebben om die kwaliteiten bij jezelf te koesteren of, indien nodig, te herstellen. Net zoals kinderen met liefde op de wereld gezet worden, zo drong het tot me door dat ik andere dingen in de wereld kan brengen met evenveel liefde. Iets moois bijdragen aan de wereld en de mensheid, hoe klein en onbetekenend ook, kan een even grote bron van vreugde zijn, indien niet groter. Omdat je ontdaan bent van de begrijpelijke, doch individualistische reflex om de hoofdmoot van je liefde te richten op het gelukkig maken van je eigen kinderen. Je denkt meer na over de wereld, en wat je ervoor kan betekenen, te beginnen met je directe omgeving. Zo zie ik kinderloze vrouwen en mannen zich ontpoppen tot de wonderlijkste therapeuten of andersoortige inspirators. Tot creatieve duizendpoten of tot verspreiders van positieve vibes. En ik, ik schrijf. Natuurlijk is niet iedereen een doe-beest, sommigen hebben genoeg aan simpelweg te zijn. Ze stralen innerlijk, dat is voor hen genoeg. Wanneer ze een ruimte binnenkomen voel je je door hen opgetild alvorens ze een woord gesproken hebben, zonder dat je weet waarom. Zij zijn de meest onderschatte van allemaal. Net zoals mensen die bewust ervoor gekozen hebben om geen kinderen te hebben, om op hun manier de wereld te kunnen dienen, vaak buiten de schijnwerpers. Kleine helden, die zelden applaus oogsten.
Toch blijft de kinderwens een aantal vrouwen en mannen achtervolgen. Omdat ze voelen dat ze dit echt in hun leven moesten doen. Niet vanuit een diep gemis, hooguit af en toe, maar als hun unieke bijdrage aan de wereld. Ze gaan over tot adoptie en, wanneer dat niet lukt, doen ze aan kinderopvang, zetten zich in voor S.O.S. kinderdorpen of sponseren kinderen wereldwijd. Een bevriend koppel, dat om medische redenen geen kinderen kon hebben, en voor wie adoptie ook niet best wou lukken, heeft besloten om te fungeren als pleegouders. Dat betekent dat ze worden ingeschakeld voor tijdelijke opvang van kinderen uit probleemsituaties, om ze na verloop van tijd, en na een liefdesshot vol goede zorgen, weer te moeten laten gaan. Liefde was nooit onvoorwaardelijker.
Mensen met en mensen zonder kinderen hoeven niet per se tegenover elkaar te staan als twee verschillende rassen. Ze vullen elkaar perfect aan. Toch is het vanzelfsprekender om respect op te brengen voor zij die kinderen grootbrengen, dan voor zij die de wereld op andere manieren proberen te dienen. “Een kind kost een huis,” hoor ik wel eens. De impliciete gedachte dat je zonder kinderen wel veel meer tijd en geld moet hebben klinkt, indien niet beschuldigend, op zijn minst soms een tikkeltje jaloers. De niet geheel onterechte hamvraag is wat je met die kostbare extra resources aanvangt. Een paar maand geleden zag ik ze nog zitten, de overwinteraars aan de Costa del Sol, op dijkterrasjes nippend aan een glas rosé, zwijgend naast elkaar, wegens niets meer te vertellen. Het leek alsof ze het stralen aan de zon uitbesteed hadden. Niet dat deze mensen noodzakelijkerwijs geen kinderen hebben, het gaat om het idee van zielloos wachten op een einde, enkel getroost door comfort food en holistische massages van stram geworden lijf en leden. Dat kan je zomaar overkomen, met of zonder kinderen. Tenzij je de sprankel van het innerlijke kind hebt weten te behouden.
Punt is: als je als kinderloze vrouw of man je extra tijd en geld inzet op een zielsproject, kan het even vervullend zijn als het hebben van een kind. Dat project is jouw kind, en het is waard om er evenveel van te houden en er het gros van je aandacht aan te besteden. Het is jouw unieke bijdrage aan de wereld. Het is jouw heilig pad. Het is jouw geluk.
Leve de kinderen.
Leve de mensen met kinderen.
Leve de mensen zonder kinderen.
Leve het kind in jezelf.
2 Comments on “Geen kinderen, toch gelukkig”
Geef een reactie
Recente reacties
 | Rob Alberts op De robotmaaier in onszelf |
| Rob Alberts op Amber de Waanzinnige? |
| Rob Alberts op Beeldenstorm voor beginners |
Hendriks blog 
Heel mooi geschreven Hendrik, inspirerend om te lezen. Liefs Jeannette
LikeLike
dank! een eigen gedachtekronkel die erg mooi verwoord is door een ander, en zeker een keer gezegd mocht worden…
LikeLike