Het hart van Harvey
Eerst zie je de verwoestende kracht van de natuur, dan de heroïsche kracht van de mens. Wat kunnen we leren van Harvey, behalve dat er een aantal doden te betreuren vielen, de schade enorm is en explosies in een chemische fabriek onrust baarden? Wat kunnen we nog meer opsteken, behalve dat de klimaatverandering dit soort rampen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in de hand werkt? Haalde ook de media: de president, die voor verzamelde media verkondigde dat hij 1 miljoen van zijn persoonlijk fortuin zou doneren, weliswaar nadat hij forse kritiek ving voor het links laten liggen van het zwaarst getroffen Houston tijdens zijn eerste bezoek aan het rampgebied: “Ik zou er toch maar in de weg lopen van de reddingsacties.”
Het antwoord op deze vragen is een nieuw wereldrecord in lokale solidariteit. Niet het soort solidariteit waarbij mensen doneren op een inderhaast aangemaakte ramprekening, een stars-and-stripes achtergrond op hun FB-profielfoto installeren of in een pop-up straatkoor “Imagine” meezingen. Neen, de inwoners van Houston op de foto zijn niet aan het aanschuiven voor onderdak, een warme maaltijd of een sixpack drinkwater. Ze wachten urenlang om zich op te geven als vrijwiller. Ze willen allemaal helpen waar kan. Deze gewone mensen hebben een nuttig talent, een paar helpende handen en vooral: een onbaatzuchtig hart.
Terwijl de verzekeringsmaatschappijen tijdens crisivergaderingen becijferden hoeveel het zaakje hen zal gaan kosten, evacueerden studenten dakloze rolstoelresidenten dwars doorheen Hermann Park. Onmiddellijk na de doortocht van Harvey zette iedereen met een plezierbootje koers naar het rampgebied. De Cajun Navy, zoals de verzamelde booteigenaars betiteld worden, vaarde af en aan in de ondergelopen buurten om families en ouderen naar veiliger oorden te brengen. Het Chinese Community Center verschafte onderdak aan zoveel mogelijk slachtoffers, tot ook zij onder water kwam te staan. Een verpleegster ontfermde zich over een groep geëvacueerde geesteszieken, haar manier om iets terug te doen nadat ze zelf gered werd. Een groepje Mexicaanse bakkers werkte de klok rond om alle gestranden van brood te voorzien. Een Texaanse supermarktketen rolde een mobiele keuken uit met drie maal per dag gratis maaltijden. Lokale centra werden overstelpt met hulpgoederen. Nooit eerder hielpen zoveel mensen zoveel andere, voor hen totaal onbekende, slachtoffers.
Misschien resoneerden de inwoners van Houston wel met de vuurmieren, die massaal in de streek voorkomen en Harvey op een opzienbarende manier weten te overleven. Doorheen de ondergelopen straten drijven bruine vlotten van miljoenen vuurmieren. Wanneer ze ten prooi vallen aan wateroverlast, bestaat hun strategie erin om met de hele kolonie als een veerboot in elkaar te klitten en zo hun eigen versie van de ark van Noah te bouwen. De lucht tussen de mieren zorgt ervoor dat het gevaarte blijft drijven. De mieren onderaan hebben het zwaar te verduren en balanceren vaak op het randje van verdrinking, omdat de luchttoevoer op die plek precair is. Daarom wordt er voortdurend van plaats gewisseld, net zoals bij een waaier in een wielerkoers. De mieren in de bovenste lagen blijven droog en kunnen even op adem komen, in afwachting van een nieuwe beurt onderaan. De koningin blijft altijd bovenaan, tezamen met haar larven. Over de belangrijkste en meest kwetsbare mier van de kolonie wordt met tomeloze inzet gewaakt.
In Houston zetten geëvacueerden zich op hun beurt in om anderen te redden of te helpen, aangevuld met een ongezien leger van onbaatzuchtige vrijwilligers. Harvey zal minder herinnerd worden om de kracht van de natuur dan om de kracht van het hart. De inwoners van Houston houden het hart als een kostbare koningin hoog boven het water, als betrof het de processie van een heilig relikwie. Harvey zal een spoor van vernieling nalaten, en een triomf van het hart.
Hendriks blog 
Recente reacties