Van Las Vegas tot Life After Hate
Waarom Las Vegas killer Stephen Paddock minder aandacht verdient? Simpelweg omdat mensen als Michael Kent en Angela King die veel meer verdienen. Nooit van gehoord? Dan breng ik daar graag verandering in.
“Gebouwd om te weerstaan aan de wispelturige en ongenadig harde condities op slagvelden overal ter wereld”: hiermee promoot de fabrikant in zijn catalogus de FN-15, waarvan er enkele in het bezit van Paddock waren. Ook over al zijn andere wapens komen we in de pers alles te weten. Op een paar etmalen tijd is Paddocks leven door journalisten van naaldje tot draadje uitgeplozen. Eerst vullen dagenlange scoops over de schietpartij journaals en kranten, daarna volgen de duidingsprogramma’s en de weekendkaterns. Iedereen wil de aalgladde motieven van Paddock als eerste ontrafelen, de geniale inspecteur worden in een aflevering van Midsomer Murders. Wat Paddocks motieven ook waren, er is minder moed nodig om vanop de drieëntwintigste verdieping met een machinegeweer mensen neer te maaien dan om van een mensenhatende neonazi te transformeren tot vooraanstaand vredesactivist. Toch is het exact dat wat een aantal mensen hebben klaargespeeld, er zelfs een beweging voor hebben opgericht: Life After Hate. Hun marketing klinkt enigszins anders: “Wij leggen ons toe op het inspireren van mensen tot een plek van mededogen en vergeving, voor henzelf en voor iedereen ter wereld.”
Michael Kent uit Colorado maakte deel uit van een skinheadgroep. Stoere jongens die zweerden bij blanke suprematie en daarbij grossierden in haatmisdrijven. Op zijn borst was een grote swastika getatoeëerd. Dat hij daarmee in de gevangenis belandde, was niet zo opmerkelijk, wel dat een zwarte vrouw hem daar in zijn hart zou weten te raken. Tiffany Whittier was Michaels Afro-Amerikaanse reclasseringsambtenaar. ‘Ik ben hier niet om over hem te oordelen,’ zegt ze. ‘Dat is niet mijn job. Mijn job is om die positieve persoon in iemands leven te zijn.’ Die oordeelloze attitude verbijsterde Michael van in het begin en deed hem ontwaken uit zijn nachtmerrie vol haat. Tiffany werd een soort dierbare familie voor hem, waardoor hij zijn gewelddadige verleden definitief van zich wist af te schudden. Zijn tattoo liet hij verwijderen bij Redemption Ink, een non-profit organisatie die gratis haatgerelateerde tattoo’s verwijdert. Tegenwoordig werkt hij op een kippenboerderij, samen met Hispanics. ‘Ik wil niet dat mijn kinderen eenzelfde leven leiden, gevuld met haat. Ik wil dat ze me kennen voor wie ik nu ben en hen zo inspireren.’
Voor Angela King is mensen inspireren een levensmissie geworden. Haar verhalen lijkt een kopie van dat van Michael. Op haar borst prijkte een tattoo van vikingsymbolen, haar middelvinger was getooid met een swastika. Een vernederende ervaring uit haar jeugd vulde haar met haat. Ook zij belandde bij gewelddadige skinheads, en uiteindelijk in een gevangenis bij Miami. De meerderheid van gedetineerden in die instelling waren kleurlingen, die haar omwille van haar verhaal meden als de pest. Tot een Jamaicaanse vrouw haar uitnodigde voor een spelletje kaart, het begin van wat een diepe vriendschap zou worden. Ook hier was het mededogen van de Jamaïcaanse de game changer. Eens uit de gevangenis ging ze terug studeren. Ze haalde een diploma sociologie en psychologie en startte met lezingen. Zo kwam ze in contact met Life After Hate, een blog waar extremisten die eruit waren gestapt hun verhalen deelden. Mede door haar groeide Life After Hate in de V.S. uit tot een nationale non-profit organisatie. De oprichters en medewerkers zetten hun krachtige transformatieverhalen overal te lande in om jongeren en volwassenen weg te houden van racisme en gewelddadig extremisme. Daarbij stopt het niet: ze faciliteren processen van deradicalisatie, doen research naar alle wegen die leiden naar extremisme en formuleren hiervoor oplossingen aan de bron.
In tegenstelling tot Stephen Paddock zijn Michael Kent en Angela King helden zonder noemenswaardige airplay. Nochtans: waar je de aandacht op vestigt, daar stroomt de energie. Dat wordt altijd groter. Dus is het bijzonder vreemd dat redacties overal ter wereld mass shooters en terroristen telkens weer een podium geven waar deze nooit van hadden durven dromen, terwijl ze de Michael Kents en Angela Kings van deze wereld links laten liggen. Hoe meer aandacht er besteed wordt aan gewelddaden, hoe meer een aantal met haat gevulde mensen geïnspireerd raken tot hun eigen versie van een waanzinnige daad. En niet minder erg: hoe meer iedereen ervan overtuigd geraakt dat geweld de wereld regeert. Stel je voor dat de journaals en kranten continu verhalen zouden brengen zoals dat van de mensen achter Life After Hate. Dat ze elke dag zouden berichten over mensen en daden die inspireren in plaats van weerzin opwekken. Dat de journalisten, net zoals Tiffany Whittier, zouden intekenen om die positieve kracht te worden, die de wereld kan veranderen. Die van de camera of de pen een wapen maken om te ontwapenen. Journalisten hoeven niets te verhullen, enkel een klein beetje meer strijders van het licht worden. Een transformatie van Las Vegas tot Life After Hate. Omdat wij dat nu eenmaal kunnen.
https://www.lifeafterhate.org/
Hendriks blog 
Recente reacties