De man na #MeToo
Het gaat niet goed met de man. Toen hij koud gepakt werd door de neerwaartse spiraal van enkele illustere seksegenoten, dacht hij nog even: dit kan er nog wel bij. Dat was nadat The Donald al een jaar lang een nieuwe norm had geïnstalleerd voor mannelijke grofbekkerij.
Mannen voor de spiegel krijgen is doorgaans moeilijker dan de koning te laten opdraven in The Voice, en toch gaat het om precies dat. Kan de man alsjeblieft het archetype van de koning in zichzelf weer opdiepen, en met die stem de wereld heroveren? Of laten we de definitie van de mannelijke identiteit ongestoord kapen door zij, die ze zwaar in diskrediet brengen?
De mannelijke airplay behoort deze dagen toe aan een bende outcasts. De koppositie wordt daarbij ingenomen door de pussyjagers. Het begon allemaal met iemand die beweerde dat je vrouwen daar makkelijk kon grabben. Daarna volgde een hitsig clubje mannen, dat vanuit een machtspositie allerlei oneerbare jachttechnieken uitprobeerde, soms jarenlang en met succes, afhankelijk van hoe je dat definieert. Hun val in ondertussen ingezet, en met hen de reputatie van mannen in het algemeen.
In de hitparade van de anti-rolmodellen worden de pussyjagers op de hielen gezeten door de projectielengooiers. Wanneer een groep mannen zich verzamelt voor baldadigheden, zijn ze verzekerd van prime time in het journaal. Dat weten ze. Een schlemiel mikt een steen in een etalage tijdens een betoging: uitvoerig op de buis. De geplande speech krijgt de kruimels. Dat werd nog eens bewezen met de Brusselse rellen, die dagenlang journaals, voorpagina’s en duidingprogramma’s monopoliseerden. Nog beter kan er in de media gescoord worden met een terreuraanslag. Eenzame of samenzwerende wolven maaien niet alleen onschuldige mensen omver, deze psychopaten overtuigen ons ook van het idee dat de mannenwereld doorspekt is van hufterige macho’s en gevaarlijke mensenhaters.
Na de eerste grote terreuraanslagen in Europa werd openlijk afgevraagd waarom de gematigde Islam zich niet massaal en met luide stem distantieerde. Net zo vragen vrouwen zich op dit moment af waar de gematigde mannen blijven om orde op zaken te stellen. Wat ons natuurlijk bij de vraag brengt: wat is een gematigd man? Is het een soort grijze muis, die goed gedijt in de veilige anonimiteit van een stilzwijgende meerderheid? Of is het een man, die zijn anders gezonde dosis assertiviteit inruilt voor laffe terughoudendheid, wanneer hij vreest op elk woord getaxeerd te zullen worden? En durft hij überhaupt nog zonder angst met vrouwen om te gaan?
Dat mannen op zoek zijn naar hun identiteit in dit mijnenveld, wordt pijnlijk onderstreept door het ontbreken van een charismatische mannenambassadeur in de media. Een spreekbuis met een vlotte en inspirerende tong, zoals vrouwen zich kunnen beroepen op Goedele Liekens, Heleen Debruyne of een andere sterke persoonlijkheid. Als er al eens zo’n man een micro wordt aangeboden, is het gewoonlijk een intellectueel. We raken dan makkelijk verstrikt in het ingewikkelde bos van zijn grote gelijk, maar voelen zelden ons hart van inspiratie overslaan.
Mannen zijn toe aan hun veertig dagen in de woestijn. Hun tijd is aangebroken om zich te bezinnen over wat er binnen in hen broedt. Een wake-up call om zich te begeven in hun emotionele labyrint en zich af te vragen welke van hun gedragingen en overtuigingen de houdsbaarheiddatum al lang overschreden hebben. Het leitmotiv daarbij moet zijn: hoe authentieker en eerlijker, hoe beter. De beste plek voor de mannelijke vooruitgang bevindt zich momenteel voor de spiegel.
Kan de man zijn koningschap terugclaimen? Ik heb het dan niet over een koning die zich verheven boven het volk laat rondrijden in een gepantserde limo, maar eentje die oog heeft voor de noden van de wereld, te beginnen met zijn onmiddellijke omgeving. Deze koning laat zich niet in met stoere geopolitiek, zet de toekomst van de planeet niet op het spel, creëert geen wij-zij polemieken. Dat is niet louter een gegeven voor de wereldleiders en politici. Het maken door mannen van ethische, sociale en duurzame keuzes speelt zich af in elk huis, in elke buurt. Nog meer blijft deze koning weg van patriarchale borstklopperij, waarbij vrouwen de pineut, en vooral onder de duim blijven. Hij weigert ook over te slaan naar de andere kant, naar een besluiteloos grijs, waar hij zich verstopt achter de wonden van MeToo en andere zware averij, door seksegenoten aangericht.
De koning staat op en neemt zijn verantwoordelijkheid. Hij respecteert grenzen en ziet erop toe dat anderen dat ook doen. De koning verbindt en creëert, hij luistert en voelt in, beschermt en motiveert, beklijft en inspireert. De man is dood, leve de koning.
2 Comments on “De man na #MeToo”
Geef een reactie
Recente reacties
 | Rob Alberts op De robotmaaier in onszelf |
| Rob Alberts op Amber de Waanzinnige? |
| Rob Alberts op Beeldenstorm voor beginners |
Hendriks blog 
Als man voel ik mij zeker niet geroepen om in het stof te kruipen wegens gedrag van anderen. Oordelen laat ik liever over aan zij die over de objectieve feitenkennis beschikken .
Ondertussen geniet ik van het mooie tussen vrouwen en mannen het speels uitdagende grappige en respecvolle complementaire zijn.
Gewoon een vingerwijzing naar degenene die leven vanuit hun reptielenbrein zou voldoende moeten zijn, maar dit soort gedrag wordt nog steeds aangemoedigd in sport, zaken en media.
LikeLike
Prachtig artikel Hendrik. Ik sta helemaal achter je slogan: De man is dood, leve de koning! Jammer dat je met deze visie niet meer in de aandacht komt. Ik probeer het alsnog verder te verspreiden.
LikeLike