Het geheim van 55+
55, het leek een verjaardag als een andere. Je vulde de dag met het liken van felicitaties op je tijdlijn, je schaterde om die te gekke verjaardagsballon en bedacht een paar catchy oneliners na de prosecco in dat Italiaanse restaurantje. Na die dag zou je weer gewoon meanderen doorheen de bochten van de tijd, gezapig of gezwind, passioneel of zen. Pas later zou je die mysterieuze roep horen echoën tot diep onder je huid. De roep van 55.
Het begon met het besef dat je nog vitaal bent, maar niet meer oneindig lang zoals je een paar jaar geleden nog vermocht te denken. Misschien had je een zuinige glimlach om de lippen omdat je alles op een rijtje hebt, omdat het plaatje klopt. En dan toch dat onverklaarbare gemis. Misschien werd je overvallen door een stoet aan melancholische gedachten, dat vroeger dat niet meer terugkeert, steeds verder van je afdrijft. Genadeloos worden de herinneringen steeds meer herinnering, als schepen die flirten met de horizon en verstoppertje spelen in de plooien van de tijd. Maar pijn blijft pijn en momenten van vervulling blijven dat evenzeer, en tussen die twee schrijf je moedig verder het verhaal van je leven.
In de trein tussen Mechelen en Leuven bedacht ik me dat heel wat mensen een voorkeur hebben over hoe ze willen zitten, met de blik in de rijrichting of liever andersom. In het eerste geval zie je wat er komen gaat. Het komt op je af en snel, maar je bent niet verrast. Je herkent de daken, de rommelige tuinen, de schreeuwerige graffiti. Op het voorbijflitsende kerhof kijk je een fractie van een seconde naar die feloranje bloemen bij dat graf. Ooit zal zo’n plek in de aarde je deel zijn, maar nu nog niet en je slaat de bladzijde van de krant om. Kim Kardashian heeft weer wat uitgevreten.
De mensen met de rug naar de rijrichting zijn van een andere soort. Hun mijmeringen verbroederen met de landschappen die aan hen voorbijglijden. Ze kijken niet, ze schouwen, verrast en verwonderd naar wat zich aandient, als een gigantisch oosters tapijt dat zich aan hun voeten uitrolt. Ze hebben diezelfde oranje bloemen opgemerkt en vragen zich af wie ze daar met zoveel liefde heeft gelegd. Pas wanneer de trein vertraagt geven ze zich rekenschap dat ze op een nieuwe bestemming zijn aangekomen.
Wanneer je 55 wordt, voel je de roep om even uit die trein te stappen, in welke richting je ook zat. Die grote eik nodigt je uit om plaats te nemen aan zijn wortels. Die kapel opent haar deur voor een moment van stilte in jezelf, of je wandelt langs een eindeloze kustlijn. Het zand vertraagt je, draagt je. Nu de kans groot is dat je al een eind in de tweede levenshelft bent aanbeland, borrelt de vraag op: wat is de betekenis van mijn leven? Is het dit nu? Ben ik oké met dat huis of appartementje, die inkomsten of het gebrek eraan, de citytrips of reizen naar de zon, die nieuwe pensioenleeftijd, hospitalisatieverzekering of dat spaargeldrendement, met het onvermijdelijke settelen van de kinderen, elk met hun eigen vreugdes en besognes? Wil je stilaan voor anker in de veilige haven of hoor je integendeel nog steeds de lokroep van de zeven zeeën?
55, een nieuwe dimensie klopt aan de deur. De materiële demonen wijken schuchter voor de verlangens van de ziel, voor wat er in je leven nog echt toe zou doen. Ze kloppen op de deur, niet fors, eerder uitnodigend. Misschien moet je nog een zeurende, emotionele pijn in het reine brengen. Diep vanbinnen weet je dat de tijd de wonden niet heelt, ze hooguit maskeert, wat ze ook beweren. Als je dat rugzakje eindelijk kan afleggen, weet je, zal je iets gedaan hebben dat je ziel al lang heeft ingefluisterd. Maar je hoorde het niet. Tot nu.
Daar zal de ziel het niet bij laten. Ze weet dat je op 55 eindelijk tot spirituele ontvankelijkheid bent gekomen. Niet dat het er voorheen niet was, misschien al heel lang en sterk, misschien ook helemaal niet. Het verschil is dat je haar nu eindelijk au sérieux neemt, een drang voelt om er meer naar te gaan leven. Die droom die je al lang heimelijk deed glimlachen. Tangodansen zoals in de salons van Buenos Aires, bloemschikken, schrijven, schilderen of simpelweg met je nieuwe, electrische fiets elk bijzonder hoekje van je streek verkennen. Je wil niet alleen meer tijd maken voor jezelf en je diepere verlangens, evenzeer wil je meer verbinding gaan maken met die ander, met je partner, vrienden, collega’s, en dat op manieren die de gebruikelijke praatjes tussen jullie overstijgen, die hem en haar veel meer raken, zoals ook zij jouw snaren meer weten te beroeren. Je wordt een spannende collega in een nieuwe zoektocht waarvan niemand de bestemming kent. Je kijkt naar de sterrenhemel die je lang niet meer geboeid heeft en beseft plots de magie en grootsheid van dat universum, van die schitterende, blauwe planeet waarop we nog een tijdje mogen leven. Je wil meer zorg voor haar gaan dragen, meer tijd in de natuur doorbrengen. Steeds weer laat ze die onverklaarbare rust over je neerdalen, omhelst ze onvoorwaardelijk je zorgen en je dromen en geeft je geheime raad.
Je wil leren om dankbaarder te zijn, in eerste instantie omdat je lichaam je al tot hier gebracht heeft, tot die volle 55 levensjaren. In tijden van ziekte heeft het er alles aan gedaan om je weer gezond te krijgen, terwijl je hart nooit versaagd heeft om verder te kloppen. Zonder staking of pauzetoets heeft ze ondertussen de kaap van de twee miljard slagen gerond, telkens die kleppen open en weer dicht, trouw en gedreven het bloed door je aderen pompend. Als er iets is waarvoor je na al die jaren dankbaar kan zijn, dan wel dat. En dankbaar voor die ander, die er voor je is, of is geweest. Voor alle liefde die je hebt ontvangen, nog steeds.
In de trein daagde het me plots dat het getal 55 zijn eigen code herbergt. Net zoals we de 5 beginnen te schrijven met het bovenste streepje, van rechts naar links, zo zijn we ons leven ingestapt. Het bovenste, horizontale streepje symboliseert onze jeugd, waarin we onstuitbaar het leven tegemoet zijn gesprongen, enthousiast, doelgericht en met teder geweld. Toen kwamen de eerste harde lessen, zochten we een richting in ons leven, met vallen en opstaan. We botsten op de eerste muren. In wat we zo graag wilden doemde een onoverkomelijke hindernis op, of kwamen we erachter dat het toch dat niet was. Momenten van ontgoocheling, frustratie, verdriet. Beproevingen in de liefde. Schaakmat in dat project, in die job. Het was toen dat je een bocht van 90 graden nam. Dat is het tweede, kortere streepje van de 5, het verticale streepje naar beneden. Je had de wind in de zeilen, een nieuw elan en ook dat bleef niet duren. Dit keer stuurde je sneller bij. Je was al wat ouder, wat wijzer en kordater. De tweede negentiggradenbocht van het getal 5 was een feit. Dit keer leek je leven beter op de rails, of toch weer niet. Die tweede bocht symboliseert al dat geslinger op je levenspad, van je twenties tot je fifties. Feit is dat het traject steeds beter onder controle leek te komen, tot het langzaam begon af te buigen naar beneden, naar die halve cirkel van de 5. Nog niet zo lang geleden, een eeuw of misschien twee, was de eindbestemming niet meer zo veraf. Tijdens mijn jonge jaren leek 60 al heel oud. 60, dat waren de gepensioneerden, voor wie 70 al onverhoopte blessuretijd was. Dat is niet langer zo. Na 55 zingen we het nog makkelijk 25 jaar uit, vaak langer. Dat is althans onze hoop.
Op die extra tijd had het getal 5 niet gerekend. Vandaar dat haar laatste halve cirkel nu verder blijft groeien, eerst tot een volledige cirkel en dan met nieuwe cirkeltjes steeds verder naar binnen, als een labyrint van Chartres waarin we evolueren naar een sacraal midden. Dat is het geschenk van de huidige tijd, dat het ons gegund wordt om steeds dieper naar onze essentie af te dalen, naar het hart der dingen. Het kan een periode van ongekende transitie en innerlijke groei zijn en nooit heeft het zich zo op een schoteltje aangediend. We hebben de bal slechts in te koppen.
Steeds meer mensen komen hierachter en geven de geheime boodschap door, zodat ze niet langer geheim is maar een nieuw, collectief bewustzijn op aarde creëert, gevoed door introspectie en spiritualisatie, door verbinding van hoofd met hart, door het vinden van onszelf in de ander als spiegels van de ziel. Het is geen toeval dat het getal 55 ons daarop wijst, niet een keer, maar tweemaal, als een wake-upcall die een bijzonder gesternte over ons leven schuift. Vanaf 55 begint de beste periode uit je leven, waarin je eindelijk vindt wie je in werkelijkheid bent.
De trein stopt, ik stap uit. ‘Ik ben 55,’ wil ik uitroepen, alsof ik het groot lot gewonnen heb, terwijl de mensen op het perron me vreemd aankijken. Tot de dag dat ook zij die verjaardag zullen vieren en op hun beurt worden ingewijd in het Grote Geheim van 55.
Hendriks blog 
Recente reacties