Moederdagen zonder moeder
Moederdag. Overal zie je rozen of orchideeën uit opgepoetste auto’s stappen. Verwachtingsvol stevenen ze af op de voordeur van ouderlijke huizen, wachtend op een gulle glimlach en dat eeuwige “had je echt niet hoeven doen”. Maar je bent al jaren niet langer de drager van dergelijke liefdesbetuigingen op moederdag. Want ze is er niet meer.
Natuurlijk gun je alle levende moeders ter wereld dit ultieme eerbetoon, dit familiale ritueel waarbij de belangrijkste liefdesband die zonen en dochters ooit zullen hebben onvoorwaardelijk gevierd wordt. Nooit zullen moeders het risico lopen om het voorvoegsel “ex” te worden toegedicht en mensen die zich daartoe zouden durven verlagen, weet je, hebben zowel verstand als ziel verloren.
Wanneer je zelf kinderen hebt, weet je dat datzelfde ritueel zich op moederdag weer zal voltrekken. Hun zoenen, boeketten en hun mond vol mooie woorden zullen je vullen met een warme gloed. De pijn om het ontbreken van je eigen moeder zal naar de achtergrond verhuizen, maar helemaal weggaan doet hij niet. Een pak moeilijker wordt het wanneer door de omstandigheden elk vieren op moederdag ontbreekt. Dan hoor je mistroostig hoe bij de buren cavaglazen worden aangetikt, zie je door het raam hoe de aardbeientaart versneden wordt op de tafel die zindert van familiaal geluk. Maar jij, jij diept voor de zoveelste keer de koekendoos met oude foto’s op uit de kast met het schurende scharnier, en terwijl facebook overspoeld wordt met foto’s van breedlachse moederkaken en kinderarmen die daarbij als grijpkranen achter haar rug worden gehouden, grasduin jij door de herinnering van jouw vervlogen moedertijden.
Natuurlijk kan je nog steeds in gedachten tot haar praten. Je kan nog steeds bloemen voor haar neerzetten op diezelfde kast waar ze jou vanop een foto trouw blijft toelachen, zoals ze dat als geen ander kon. Natuurlijk kan je dat mooie gebedje voor haar doen of je troosten met de gedachte dat iemand pas vergeten is, wanneer die uit je gedachten en je hart is. Dat zal nooit gebeuren. Maar ze is er niet meer.
Je mist de geur van haar gerechten, die je geblinddoekt en beter dan een hondenneus herkennen zou. Je mist de noeste pedaaltred en het ritmisch buigen van haar frêle schouders, telkens ze jouw jonge, onbeholpen jij naar school toe peddelde. Je mist het timbre van haar alles-komt-altijd-goed stem, die je feilloos kon vinden temidden van massaal geroezemoes. Nooit zal je nog je getormenteerde hoofd kunnen begraven in haar troostende schoot, je berg liefdesverdriet met een simpele aai voelen reduceren tot een vage kras in de capriolen van je levensloop. En wanneer je je afvraagt welke weg je morgen in te slaan hebt, zal je niet meer verrast worden door haar wijze levensraad, door dat ene zinnetje dat je donkere hemel instant aan de horizon deed opklaren. Want jouw moeder was een magiër.
Wanneer de angst je om het hart sloeg, werd ze een onineembare vesting, veilig voor donder en bliksem, voor elke onverlaat die je kwetsen wou. Ze genoot van je talenten die bedeesd hun hoofd boven water staken en ze zou niet stoppen met applaus tot je fier durfde waterskiën op de ontdekking van je kunsten. Ze danste doorheen je leven als een toverfee, plaveide de weg naar wie je ontegensprekelijk worden wou. Je moeder was je vurigste pleitbezorgster, jouw heldin in bange en uitbundige tijden.
Maar je werd ouder en ontdekte dat ook moeders niet perfect zijn. Ze lieten je niet los wanneer je daar klaar voor was. Ze worstelden zelf wel eens met het leven en soms ook met jou. Maar je herinnert je het gemak waarmee ze jou vergaven, wanneer dat nodig bleek. Hoe makkelijk werd het daardoor niet om ook haar te vergeven en haar bij ontij te omringen met diezelfde moederlijke koestering, waarmee ze jou lange jaren had bejegend.
Daarom schenk je op moederdag toch een glas uit bij haar foto. Zonder haar zou jij en je wereld niet bestaan. Voor zoveel schoons doe je op deze dag een diepe buiging en vul je de ruimte met je puurste dankjewel. En wanneer buiten een zoveelste ruiker naar een moeder wordt gebracht, weet je dat die altijd ook een beetje voor je eigen moeder is.
Hendriks blog 
Recente reacties