Airco voor de ziel
Dilemma in mijn hoofd. Een buurtbewoner wil ten strijde trekken tegen het gemeentebestuur en ik weet niet wat ik ermee aan moet. De inzet is de verkeersoverlast. Die komt van een drukke verbindingsweg, die dwars door het dorp van Pellenberg loopt. Voor het protest valt iets te zeggen. Buurgemeente Bierbeek heeft besloten om een parallele verbindingsweg te beperken tot lokaal verkeer, gecontroleerd door camera’s met nummerplaatherkenning. Geen ontkomen aan dus. Het gevolg laat zich raden: nog meer verkeer door Pellenberg. Ondanks dat ik aan de bewuste weg woon, heb ik er persoonlijk niet zoveel last van. Mijn hersenen hebben blijkbaar geleerd om het geluid te negeren. Wakker word ik er zelden van, hoe druk het ook is. Waar je de aandacht op richt, wordt altijd groter. En ook omgekeerd. Dus. Anderzijds is er wel die onrechtvaardigheid. Bierbeek denkt “Not in my backyard”, terwijl Lubbeek het niet al te veel lijkt te kunnen schelen. Wanneer iemand pakweg om een beter en geluidsarmer wegdek vraagt ter vervanging van die afgeschraapte betonplaten, claimen ze dat er geen geld is. Of toch geen geld voor Pellenberg. Maar zelfs dat kan me niet echt op de barricades hijsen. Ben dan ik te onverschillig of te conflictvermijdend, vraag ik me af.
Wat me in de verkeerskwestie voornamelijk triggert, is eerder de bedenking dat we met zijn allen massaal die broeikasgassen blijven uitstoten, met de Pellenbergse ochtendspitsen als perfecte reminder. Business as usual, tegen beter weten in.
Ondertussen polariseert de klimaatdiscussie steeds verder. De wetenschap zal wel een antwoord zal vinden, orakelen de optimisten. Als we niet onmiddellijk een doortastend klimaatplan implementeren, wacht ons een armageddon, stellen de klimaatactivisten daar verontwaardigd tegenover. Ondertussen worden her en der nog maar eens hoogste temperaturen ooit gemeten en ook op andere vlakken slaat in de wereld de vlam in de pan. Een gigantische wolk van angst en kwaadheid lijkt over de planeet neer te dalen, hoezeer we ook ons best doen om die te onderdrukken of de andere kant op te kijken. Maar terwijl er hevig aan de boom geschud wordt, wordt de ziel wakker. In moeilijke tijden worden de grootste spiritele lessen geleerd, fluistert ze. Soms aan sneltempo. Hoe warm het ook wordt, de ziel heeft vooralsnog geen airco nodig. Wij wel, zij het dan vooral om onze gedachten af te koelen en te kijken wat we met deze situatie te doen hebben. Handelen vanuit liefde vinden we dan snel te wollig klinken, maar mocht iedereen de planeet als een levend wezen zien en niet als een manipuleerbaar, chemisch laboratorium, kwamen we al een eind. De Aarde behandelen zoals we zelf willen behandeld worden. Klein beginnen en dan steeds verder gaan, tot ons bewustzijn kantelt in een richting waarvan we niet wisten dat we die in ons hadden. Toch blijft het een worsteling, ook voor mij. Ik sorteer als gek, neem in een wegrestaurant een servetje in plaats van drie en doe verplaatsingen van minder dan twintig kilometer bijna altijd per fiets. Tegelijk neem ik op andere momenten wel vrolijk de auto en zit meer dan een keer per jaar op het vliegtuig. Ik maak me geen illusies: die harde lessen komen er sowieso aan en ze beïnvloeden ons nu al meer in slechte maar ook goede zin. Ja, beslist ook de goede zin. Alleen haalt dat zelden het nieuws, de ziel is nu eenmaal geen podiumtijger. De enorme veranderingen zullen we beslist niet prettig vinden, maar de ziel zal in haar nopjes zijn. Laat maar komen, die bewustzijnssprong.
En Lubbeek, doe alsjeblieft iets aan die verkeersellende.
Hendriks blog 
Recente reacties