Van corona naar Compostella
Ontploffingsgevaar en loutering, daar lijkt de wereld momenteel tussen te zweven. Koortsachtige zoektocht naar een nieuw normaal. Een tweede golf op vinkeslag. De rek is eruit, de frustratie groeit. Dat zie je, dat voel je. Bij anderen en bij jezelf. Bij mezelf.
Op fb zie ik meer wrevelige posts. Verontwaardiging over. Complottheorietje hier, ongezouten mening daar. Daartegenover de eeuwige positivo’s met een vlinderfoto of een ingekaderde wijsheid. De newagers met channelings over de Grote Transformatie, over een gunstige of heftige stand van de planeten, over goddelijke of schadelijke energievelden. Alles lijkt te evolueren naar dat tikje extremer. Rukwind voor de storm.
Sinds een aantal weken volg ik een onlineprogramma van Eckhart Tolle. “De kracht van het nu” is de spijker waar deze spirituele influencer al meer dan twintig jaar op slaat. Contact maken met de verticale dimensie, het diepere bewustzijn. Mocht hij het niet zo helder en herkenbaar kunnen fraseren, zouden die termen nooit voorbij het cliché fietsen. Zoals hoe onze gedachten en emoties voortdurend met ons op de loop gaan, bijvoorbeeld, terwijl we dat tumult kunnen observeren vanuit een plek die we zelf mysterieus en wat wollig vinden, maar niets minder is dan het voorgeborchte van dat diepere bewustzijn. Wat je daaraan hebt behalve een rustpunt, keurig ingepland tussen de hectiek? Tolle heeft een panklaar antwoord: dat je in die dimensie een medium wordt waardoor de Creatieve Intelligentie, zoals hij het Universum of God liever benoemt, zich kan manifesteren. En wat dan wel? Hoe meer je hier en nu aanwezig kan zijn, hoe duidelijker dat wordt. Misschien moet je wel helemaal niets doen.
In een volgende sessie vertelt Tolle het evangelisch verhaaltje van de zussen Marta en Maria. Jezus komt bij hen op bezoek, nestelt zich gezellig aan tafel en vertelt de ene wijsheid na de andere. Maria is aan zijn lippen gekluisterd, terwijl Marta nerveus de keuken induikt om snel een deftige maaltijd ineen te flanzen. Op een bepaald moment heeft ze het gehad met haar zus, die liever blijft luisteren. Of Jezus het normaal vindt dat Maria geen poot uitsteekt, werpt ze hem voor de voeten. “Marta, Marta,” schuddebolt hij. “Wat maak je je toch druk over veel dingen. Slechts één ding is nodig en Maria heeft daarvan het beste deel gekozen. Dat zal haar niet ontnomen worden.” Een schijnbaar anekdotisch verhaaltje zonder veel betekenis, maar dat is buiten Tolle gerekend. Dit is een fundamentele metafoor, legt hij uit, het gaat er simpelweg over dat “zijn” belangrijker is dan “doen”. Dat, wanneer je alles laat vertrekken vanuit bewuste aanwezigheid in het hier en nu, de kwaliteit van je leven vanzelf verdiept en tot ware vervulling leidt. Maar wie maakt er dan nog het eten? Het gaat er niet om te stoppen met dingen te “doen”, wel om ons daar niet in te verliezen en te allen tijde verankerd te blijven in bewustzijn. Daarom komt dat eerst bij Jezus.
Oké, goed, stel dat ik een doel heb, misschien wel om bij te dragen aan een betere wereld. Zoals met mijn schrijfsels, een boek. Geen probleem, klinkt het, alleen overschaduwt het doel dat je wil bereiken vaak de weg ernaartoe. Ben je in je hoofd zoveel bezig met dat doel, dat je vergeet met alle kwaliteit aanwezig te zijn in de stap die je daarvoor hier en nu aan het zetten bent. Het doel doet er niet eens zo toe, want dat zal je op zich geen vervulling geven. Pardon? Overdreven focus op een doel geeft, eens je het bereikt, misschien heel even tevredenheid, om dan opnieuw leegte te voelen en een drang naar een nieuw doel om die weer op te vullen. Tolle maakt de vergelijking met een bedevaart naar Compostella. Het uiteindelijk bereiken van die stad is heel even prettig, misschien hang je er nog een dag rond en dat was het dan. Compostella bereiken is niet het specifieke doel van de bedevaart, wel om je op de tocht daarnaartoe elk moment open te stellen voor de ervaringen die op je afkomen en daarbij het contact te verdiepen met wat er binnen in je gebeurt. Dat is de sleutel tot een dieper bewustzijn en tot transformatie. Hier en nu. Terloops haalt Tolle ook even de coronacrisis aan. Er zijn uitdagingen in persoonlijke levens, allemaal bedoeld voor een groei in bewustzijn. En soms plaatst de Creatieve Intelligentie ook uitdagingen op het pad van de hele mensheid, met dezelfde intentie.
Het plaatje wordt duidelijk. Een verlichte meester ga ik niet worden, maar net als veel mensen voel ik steeds beter aan hoe het normaal van voor corona eigenlijk een vorm van waanzin was, en dat er veel, heel veel nodig is om dat te laten doordringen, ook in mijn eigen leven. Corona lijkt daarvoor zelfs nog niet genoeg. Veel liever zouden we zo snel mogelijk die economieën en onze levens van voorheen weer aanzwengelen, ook al doen die ons terugkeren naar dat afmattende doen, naar die elkaar razendsnel opvolgende doelen van steeds meer en sneller. Die target afvinken, er heel misschien een glas op heffen en dan weer dat nieuwe objectief neerpoten. Want stilstaan is achteruitgaan. Het is alsof Jezus zou adviseren dat we allemaal performante Marta’s moeten worden en enkel als we even tijd weten te maken een keer Maria kunnen of mogen zijn. Een halfuurtje me-time tussen de hectiek en dan hop, dat hamsterrad weer in.
Misschien komt er wel een financiële of andere crisis die zo desastreus is, dat het hele systeem aan diggelen ligt. Dat onze volledige manier van leven en samenleven moet herdacht worden. Of worden we op andere manieren brutaal uit onze comfortzone gerukt. Het ontketende klimaat. Geopolitiek geweld. Of andermaal een virus. Corona heeft ons nederig gemaakt dat we niet alles kunnen controleren, dat we niet ongebreideld kunnen blijven doorgaan zoals we bezig waren. Dat een terugkeer naar hoe het voorheen was ons steeds meer ontglipt, ondanks verwoede pogingen.
Het gamma aan emoties dat ik in coronatijden geëtaleerd zie op sociale media speelt zich ook in mezelf af, stel ik vast. Kwaadheid. Angst. Ontkenning. Frustratie. Conflict. Verdriet. Gepieker. Hoop. Moedeloosheid. En toch, hoe meer ik oefen op die aanwezigheid in het hier en nu, hoe meer ik glimpen bewustzijn beleef die niet door die heftige mix aan emoties en gedachten zijn bezoedeld. De wereld redden of verbeteren is niet langer een doel, zelfs niet een boek. Er is alleen de pagina die ik nu aan het schrijven ben voor deze blog en daarin probeer ik volledig aanwezig te zijn, net als op steeds meer andere momenten.
Dan lijkt alles ook meer vanzelf te gebeuren of merk je meer rare toevalligheden op. Synchroniciteit, zoals toen ik recent aan het fietsen was. Een bestelwagen passeerde me met achteraan de tekst: “Tell your story, change the world.” Dat gebeurde net op een moment dat ik had losgelaten om de wereld te veranderen, of daar althans mijn bescheiden bijdrage voor te willen leveren. Hm, misschien is het wel degelijk zinvol om elkaar te vertellen wat er in deze tijd binnen in ons gebeurt, ging er door me heen, en dat met de wereld te delen, ongeacht of dat ze een ietsepietsie verandert. Misschien schuilt net daar die grote, onderschatte kracht van het aanwezige nu in. En misschien gebeurt daarom die verandering net wel.
Na de bestelwagen passeert even later ook nog een wagen met de gepersonaliseerde nummerplaat “HA HA”. Waarop ik spontaan moet glimlachen. Want, zegt Tolle nog, we moeten alles niet zo dodelijk serieus nemen. Het Universum is een ontspannen plek met helaas gespannen mensen. Alleen komen we daar pas achter als we uit ons dwangmatige doen en denken stappen. Als we wat vaker leren zijn. In die aanwezige ruimte. Dat is de bedevaart waarvoor we uitgenodigd worden. Van corona naar ons innerlijke Compostella.
Hendriks blog 
Recente reacties