Vallen als Remco
Aan de vooravond van de Ronde van Lombardije blaakt Remco Evenepoel van zelfvertrouwen. Samen met Wout van Aert hijst hij de door corona en hitte uitgetelde Vlamingen eigenhandig uit hun catacomben. Lethargie en frustratie wijken voor de grootste heropstanding sinds Jezus Christus. De Vlaming ziet het weer zitten.
Toegegeven, ik geniet mee van deze nieuwe Merckx. Branie en talent, al kan je stellen dat zonder die bijzonder gunstige genen Remco misschien amper een postbode zou bijbenen. Geen mens die erom maalt. Wanneer we Remco weer eens met een indrukwekkende solo naar de meet zien peddelen, voelen we ons Asterix die een cohorte Romeinse soldaten op sterretjes trakteert. En dus stemmen we af op koersen die we nooit eerder interessant vonden. Op een wielerwedstrijd tout court.
Ik heb amper de juiste zender voor de uitzending gespot of het beeld valt weg. Onweer in Brussel is de boosdoener, vertelt de commentator. Dan al gaat er een rilling door me heen. Ik voorvoel een doodsmak van Remco, duw dat absurde idee even snel weer weg. Het beeld is terug. Op de Muro di Sormano klimt hij attent mee voorin, alles op schema. De verwachting is dat hij pas op de laatste klim verschroeiend zal uithalen. Eindelijk zijn ze boven op die verschrikkelijke helling met een groepje dat uitgedund is tot een man of zes. De overwinnaar is hier te zoeken. Remco neemt de kop en daalt behendig naar beneden, de rest van de kopgroep volgt in zijn wiel. Ik haal opgelucht adem en verwijs mijn voorgevoel naar de prullenmand. Het komt goed en met mij ruikt elke Vlaming al de overwinning. Op een stuk vals plat beent ook Vincenzo Nibali de kopgroep weer bij. De Italiaan staat bekend als meester-daler en doet zijn reputatie weer alle eer aan. Als een havik stort hij zich naar beneden, de anderen moeten alle zeilen bijzetten om hem enigszins te kunnen volgen. Tiens, Remco nestelt zich in laatste positie van de kopgroep die hij net nog aanvoerde. Ik voel nattigheid. De motard krijgt door de snelheid enkel het eerste paar renners goed in beeld. Plots volgt er een beeld tussendoor van een fiets die tegen een brug staat geparkeerd. Van een renner, zonder de renner. Het duurt nog even vooraleer het daagt dat Remco niet langer in de kopgroep zit. De fiets blijkt van hem. Bange minuten zonder nieuws volgen. Ik voel mijn hart bonzen want het is duidelijk dat hij over dat muurtje in de afgrond is gekatapulteerd. Het lijkt alsof je daar wel eens diep zou kunnen vallen, misschien wel pal in de hobbelige keien van een stromende bergbeek. Het blijkt nog erg genoeg, maar minder dramatisch dan gevreesd. Op een draagberrie wordt hij de steile helling opgehesen. Een bekkenbreuk en een bloeduitstorting in de long zal het verdict zijn. De Vlaming die zich sinds Wout en Remco heeft rechtgetrokken uit de modder, beleeft een uppercut en ploft met het gelaat gelijk weer vol in de smurrie.
Hoe is dit kunnen gebeuren? Dalen is een kunst en Nibali beheerst ze tot in de puntjes. Je moet enigszins ontspannen en tegelijk supergeconcentreerd in het zadel zitten. In de zone, zoals dat heet. Verankerd in het zadel alsof je aan het wegdek kleeft. Alsof je een slangenmens bent die de kronkels van de afdaling bezweert. Remco ging aan het twijfelen. Deze snelheid was buiten zijn comfortzone, hoe vaak hij ook de afdaling op voorhand had verkend. Dat tikje angst sloop om de hoek, net groot genoeg om de natuurlijke souplesse van zijn moves kwijt te raken en die bocht fout in te schatten. Het stilleven van de fiets tegen de brug was oorverdovend. De blitse bolide met het nummer 111 leek nog het meest op een door de eigenaar gedumpte hond, die zich zonder zijn baasje hopeloos verloren wist.
Vallen we allemaal in ons leven niet minstens een keer als Remco? Hebben we allemaal uit angst niet ooit eens een verkeerde beslissing genomen die ons weliswaar geen bekkenbreuk heeft opgeleverd, maar wel andere, soms levensbepalende averij. Bijvoorbeeld omdat we het niet aandurfden te kiezen voor de weg van ons hart en ons dan maar conformeerden naar een grijzer bestaan. Naar een zoutloos compromis. Dat houden we soms heel lang vol. Tot we op een keer figuurlijk vallen als Remco. Elke val, van welke hoedanigheid ook, brengt ons tot stilstand. Tot bezinning. Dat heeft een reden. Het universum geeft ons soms harde maar liefdevolle lessen met als bedoeling ons bewustzijn te verdiepen, de ziel in ons wakker te maken. Om ons inzichten aan te reiken die ons ultiem kunnen doen shinen. Na een val gooien we het over een andere boeg, nemen een radicale beslissing, stappen naar Compostella, maken alsnog de sprong die we eerder niet aandurfden.
Het universum heeft het beste met ons voor, en met Remco: het sterkste bot offerde zich op voor de klap en niet zijn rug of been of knie, die zich veel meer een vogel voor de kat zouden geweten hebben. Vallen als Remco is beslist geen sinecure. Maar als we de les begrijpen, herstellen we vlotter dan verwacht en wordt onze val uiteindelijk een zegening. Voor ons, net als voor Remco. We wensen hem een machtig herstel toe en nieuwe inzichten. Als renner en als mens. Het komt goed, ket.
Hendriks blog 
Recente reacties