De zeldzaamste Pokémon
Voor Marjorie leek het vangen van Pikachu even moeilijk als het opsommen van de momenten waarin ze al gelukkig was. ‘Dit wordt een echt ongelukskind,’ had haar moeder gezucht bij haar geboorte. Een keizersnede had ternauwernood redding gebracht, toen de navelstreng zich als een boa constrictor rond haar nek gewikkeld had. Dat ze het uiteindelijk haalde, was enkel te danken geweest aan haar beschermengel Metatron. De engel was erin geslaagd om voor Marjorie een krediet van drie savers op te bouwen. Een saver was een joker waarmee je op bovennatuurlijke wijze kon ingrijpen, als het leven van je beschermeling op het spel stond. Metatron had niet getwijfeld en bij Marjorie’s geboorte meteen een eerste saver aangesproken. Met zijn onzichtbare vingers, tweemaal zo lang en een stuk verfijnder dan menselijke exemplaren, had hij verhinderd dat de navelstreng zich rond haar nek had aangespannen. Metatron hield van Marjorie.
De tweede saver had Metatron moeten inzetten tijdens een vakantie in Bretagne. Marjorie was intussen opgegroeid tot een zevenjarig, levenslustig huppelmeisje. ‘Jij mag niet meer meespelen,’ hadden de gelegenheidsvriendinnetjes op de camping haar toegeroepen. Ze had de rode, plastieken petanquebal van Lydia door een mislukte worp in de beek doen belanden, waarna hij ongenadig met de stroom was meegevoerd. Huilend was ze weggerend naar de kust. Ze was gestruikeld en was ondanks haar paniekerig grabbelen van een verraderlijke klif gedonderd. Vijf meter lager had ze het uitgeschreeuwd van de pijn. Dat het bij een gebroken arm en een paar kneuzingen was gebleven, vond iedereen miraculeus. ‘Jij moet een goede bewaarengel hebben,’ had ma zelfs gezegd, wat Metatron bijna had doen glimlachen.
De wonderjaren van Marjorie bleven weliswaar gespaard van nieuwe bijna-ongevallen, bepaald gelukkig werd ze niet. Vaak werd er gespot met haar bijzondere naam. Veerle van 3B was de eerste die er Majorette van maakte, gretig overgenomen door de pestkliek onder leiding van Ellen. Toen Marjorie’s boezem zich ontwikkelde tot meer dan gemiddelde proporties, was het Ellen zelf die enthousiast haar nieuwste vondst in de kliek gooide: “Majorette met de dikke tetten,” een bijnaam die haar voor de rest van haar schooltijd zou blijven achtervolgen. Alleen Anne, Marjorie’s beste en enige vriendin, noemde haar liefkozend Rie. Dat was het leven van Marjorie: zwevend in het niemandsland tussen een donkere schaduw, die zich als een olievlek over haar leven uitdeinde, en een zeldzaam streepje licht. “Je wordt een ongelukskind.”
Marjorie voelde zich op haar eenentwintigste eenzamer dan ooit. Ze was verkoopster geworden in een bloemenzaak. Hoezeer ze ook een glimlach toverde bij het overhandigen van rozen, tulpen, aronskelken, hyacinten of orchideeën, zo leeg waren de avonden tussen de vier muren van haar studio. Vrienden had ze nauwelijks. Haar beste vriendin Anne was in een andere stad gaan wonen en liet sinds haar relatie met Joris nog maar mondjesmaat van zich horen.
Het was toen dat Pokémon Go in haar leven kwam. Ze raakte helemaal in de ban van het spel, dweilde Pokéstops af en ving al gauw Charmander, Bulbasaur en Squirtle. Ze liep kilometers om eieren uit te broeden en grossierde in candy voor haar nieuwe, virtuele vrienden. Vaak kwam ze na middernacht thuis, uitgeput, zodat ze onmiddellijk in slaap viel en niet meer hoefde te piekeren over haar ongelukkige leven. Maar zelfs ’s nachts bleef ze niet gespaard. “Dit wordt een ongelukskind,” bleef het in nachtmerries weerklinken, als een kille mantra. Een slagschaduw, die niet alleen over haar wiegje maar ook over de rest van haar leven was geschoven.
Pokémon Go had best een sociale functie, had ze gelezen. Toch maakte Marjorie op Pokéstops maar moeilijk contact met medespelers. Ze durfde niet, omdat ze het gevoel had te klungelen en zich onmiddellijk klein en onbetekenend voelde, wanneer anderen pochten na het vangen van een meer gereputeerde of zeldzame Pokémon. Op een avond bepaalde ze een nieuwe strategie om erbij te kunnen horen. Ze zou eerst buiten het zicht van andere medespelers proberen om interessantere Pokémon te vangen en, wanneer dat niet lukte, op zijn minst haar huidige Pokémon laten evolueren tot betere versies, ook al moest ze daar ettelijke kilometers voor afmalen. Zo gebeurde het dat ze op een avond voor de eerste maal Pikachu spotte. Haar hart bonkte in haar keel, toen ze hem op het display van haar smartphone zag opduiken. Daar zat hij, schuin aan de overkant van de Vaartstraat. Ontegensprekelijk Pikachu. Door het lawaai in de straat – uit een openstaand venster weerklonk Deep Purple – had Marjorie de BMX X5 niet horen aankomen. Ze dwarste zonder kijken de weg, haar blik hypnotisch gericht op Pikachu.
De derde en laatste saver van Metatron zou een Sprong worden. De Sprong was het laatste middel van beschermengelen om een fataal ongeval te voorkomen. Alleen de engelen met het nodige krediet beschikten erover. Savers werden verdiend door de mate van toewijding en liefde, waarmee ze hun beschermelingen in het verleden hadden omringd. Het was niet onopgemerkt voorbijgegaan dat Metatron zich altijd van zijn nobele taak had gekweten met tomeloze inzet en onvoorwaardelijke liefde. Mettertijd had hem dat drie savers opgeleverd. Geen ervan had hij bij de vorige beschermelingen hoeven te gebruiken. Dat hij zijn laatste saver nu al voor Marjorie diende op te souperen, stemde hem weliswaar droef, maar zijn grote liefde voor haar deed hem geen fractie van een seconde twijfelen.
Een tijdssprong, die onder beschermengelen kortweg bekend stond als “De Sprong”, bestond erin dat de tijd voor de beschermeling eventjes werd stilgezet, terwijl ze voor de rest van de wereld bleef lopen. Dat was maar moeilijk te begrijpen voor stervelingen. Meestal merkten ze het niet eens op. Ook Marjorie keek hooguit geschrokken en vreemd op, toen de X5 vlak voor haar neus voorbijreed, terwijl ze zelf tijdens het lopen een moment ter plaatse leek te trappelen. Even was ze in de war, haalde toen haar schouders op en liep verder de straat over. Ze ving Pikachu nog makkelijker dan ze had gedacht.
Marjorie genoot van dit moment. Stiekem droomde ze ervan level 5 te bereiken. Dan kon ze naar een Pokémon Gym, zich aansluiten bij een team. Het Mystic team genoot veruit haar voorkeur. Een poster van hun blauwe mascotte Articuno hing al twee weken boven haar bed. Ze was voldaan en wilde naar huis toe gaan – het was al na elven, toen op het display van haar smartphone een nieuwe Pokémon zich in de onmiddellijke buurt manifesteerde. Deze kende ze niet. Ze keek op het lijstje dat ze altijd bij zich had. Hij stond er niet tussen. Nieuwe opwinding maakte zich van haar meester. Was ze op een mythische Pokémon gestoten, een die nog voor niemand bekend was en voor de eerste maal werd geïntroduceerd, hier en nu? Marjorie voelde het bloed in haar aders kloppen.
Het besluit van Metatron om zich te tonen als een Pokémon was impulsief. Nu zijn laatste saver was opgebruikt, voelde hij zich ontredderd. Hij besefte dat beschermengel zijn meer inhield dan het voorkomen van ongelukken. Dat was hem recent nog duidelijk geworden door het weliswaar goedbedoelde grapje van een collega bewaarengel, die hem had geplaagd met het nabootsen van iemand die kromgebogen staarde naar een speeltje in een vooruitgestoken handpalm. ‘Pokémon rijmt bovendien op Metatron,’ had hij er nog met een schalkse glimlach aan toegevoegd.
Metatron zag hoe Marjorie vanonder de stenen rondboog kwam aangerend, in de binnentuin van de voormalige abdij. Ze keek verbaasd op het display, keek zijn richting uit en probeerde hem onmiddellijk te vangen, net zoals bij Pikachu. Het lukte niet, hoe hard ze ook probeerde. ‘Logisch,’ dacht ze hardop. ‘Ik heb veel te weinig punten om zo’n zeldzame Pokémon te vangen.’ Het was toen pas dat ze besefte dat de bloedmooie, vreemdsoortige Pokémon niet alleen op haar smartphone te zien was, maar ook in het echt, op een zitbank onder de laurierboom. ‘Kom dichter,’ hoorde ze, ook al leek er niemand hardop te spreken. Ze twijfelde een paar seconden en dacht dat ze het zich ingebeeld had, deed toen toch een paar stappen in de richting van de zitbank.
‘Kom dichter.’ Dit keer was ze zeker. Vanwaar kwam die stem? Was ze gek aan het worden? Ze naderde tot op drie meter van de bank en vergaapte zich aan de verschijning, even blauwig als Articuno van het Mystic team.
‘Ik ben een Pokémon uit het mystieke,’ glimlachte Metatron.
‘Yes, het is me gelukt! Mystic team, here I come,’ juichte Marjorie.
‘Ik heb een boodschap voor je.’
‘Wat je maar wil.’ Het was nu al het gelukkigste moment uit Marjorie’s leven.
‘Ik wil je er attent op maken dat je mooi bent.’
‘Dankjewel.’
‘Ik bedoel: echt mooi. Mooi in je hart.’ Marjorie werd stil. Ze bloosde.
‘Jij bent geen ongelukskind.’ Nu schrok ze, voelde vervolgens tranen opkomen. ‘Jij bent een goddelijk kind. Je hoeft geen punten te verzamelen om ergens bij te kunnen horen. Je hoeft niet te presteren om liefde te ontvangen. Elk kind is geboren met unieke talenten. Jouw liefde stroomt via je vingers in ravissante bloemboeketjes. Je geeft mensen meer dan bloemen, je geeft hen liefde. Evenzeer heb je het recht om liefde te ontvangen. Je moet je enkel openstellen, omdat je het waard bent. Omdat je daarvoor niets hoeft te bewijzen.’ Op het ruisen van bladeren na, was het muisstil in de abdijtuin. De blauwe verschijning van Metatron lichtte traag en ritmisch op, een bijzonder schouwspel. Marjorie greep naar haar zakdoek.
‘Dat je jezelf niet graag gezien hebt, komt enkel omdat je het oordeel van anderen hebt overgenomen. Neem die oordelen nu in je hand en gooi ze in het vuilbakje naast de zitbank. Ik zorg er wel voor dat ze opgehaald en vernietigd worden.’ Marjorie was in de war.
‘Hoe kan ik nu…?’
‘Laat dat maar aan mij over. Beeld je gewoon in dat je alle pesttirades, elk woord dat jou ooit naar beneden heeft gehaald, tot een prop papier kan samenballen in je hand. Doe het nu gewoon.’ Marjorie kneedde een denkbeeldige prop stevig in haar hand en hief hem als een basketbal in de lucht. Metatron knikte goedkeurend. Ze mikte de prop precies in het midden van het vuilnisbakje. Het maakte even een sissend geluid en leek toen uiteen te vallen in lichtgevende sterretjes, alsbij een vuurwerkstokje op een verjaardagsfeestje. Marjorie lachte door haar tranen heen.
‘Zie je wel,’ lachte Metatron terug. ‘Laat niemand je ooit nog minder dan mooi noemen. Laat niemand ooit nog een rem op je wervelende wezen zetten. Laat niemand ooit nog een schaduw over je liefde werpen. Hou van jezelf zoals ik hou van jou. Omarm jezelf en de wereld, die jij elk moment een stukje mooier maakt, gewoon omdat je bent wie je bent: een goddelijke vrouw.’ De tranen stroomden over Marjorie’s wangen. Zoveel geluk was moeilijk te bevatten. Ze voelde zich niet alleen lichter, het was alsof haar hart zozeer expandeerde, dat het de grenzen van haar lichaam ver overschreed.
Vanonder de stenen boog, die toegang tot de abdijtuin gaf, kwam een groepje van een twintigtal Pokémon Go spelers aangelopen, van tieners tot kwieke zestigers.
‘Daar zit ie! What the fuck is dit?’ Ze staarden allemaal met grote ogen naar het display op hun smartphone.
‘Wow, dit moet de zeldzaamste Pokémon zijn die ik ooit gezien heb,’ riep een ongeschoren veertiger in een leren vestje uit. Op een jongen na stormden ze allemaal in de richting van de zitbank, zonder acht te slaan op Marjorie. Ze nog steeds drie meter voor de bank met gesloten ogen in een soort van trance. Haar ganse wezen gloeide, niet in staat om te reageren op de aanstormende meute. Nauwelijks twintig meter van de bank hielden ze plots allemaal in, stopten zelfs.
‘Waar is hij nu? Zie jij hem nog?’ Hoezeer ze ook rondkeken met hun smartphone, zoals wichelroedelopers die zoeken naar een waterader of een zoekgeraakt object, er was geen spoor meer van de zeldzaamste Pokémon. De Pokémonjagers dropen teleurgesteld af en verdwenen door de poort. Enkel de jongen, die was blijven staan, veroerde niet. Hij keek gebiologeerd naar Marjorie en stapte langzaam naar haar toe. Ze opende haar ogen en zag de jongen, twintig en een beetje, op haar afkomen.
‘Alles oké met je?’ vroeg hij.
‘Nooit beter geweest,’ glimlachte ze, terwijl ze de gummiring uit haar ponytail haalde en haar lange haren koninklijk in haar nek liet vallen.
‘Ik ben David. Aangenaam,’ reikte hij haar de hand, die stevig en warm aanvoelde.
‘Marjorie. Je mag ook Rie zeggen.’
2 Comments on “De zeldzaamste Pokémon”
Geef een reactie
Recente reacties
 | Rob Alberts op De robotmaaier in onszelf |
| Rob Alberts op Amber de Waanzinnige? |
| Rob Alberts op Beeldenstorm voor beginners |
Hendriks blog 
blij wordt ik van dit verhaal lezen (ook al heb ik nog geen idee waar Pokemon over gaat, maar dat hoef ik nu ook niet meer te weten 🙂
LikeLike
mooi!
LikeLike