Gele kerst
Ik heb hem niet zien vallen. Net daarvoor heb ik de geblokte jongeman met kinderlijk enthousiasme zien staren naar de etalage van de Christmas Shop. Hij viel me op door een fluogele kniebeschermer, die zijn linkerknie kussenzacht omwikkelt. Het was een tersluikse duik, zonder schreeuw en met de ogen toe, alsof hij zelf geen getuige wilde zijn van het onheil dat hem overkwam. Nu ligt hij op zijn rechterzij te spartelen als een vis die op het droge is gehaald. In de winkelstraat draaien hoofden met een domino-effect zijn richting op, opgelucht dat een dame met schijnbare kennis van zaken onmiddellijk komt toegesneld
“Aanval van epilepsie! Komt zo weer goed.” De dame stelt het gelegenheidspubliek gerust, op een toon alsof stuiptrekken in een drukke winkelstraat de normaalste zaak van de wereld is. Ze is vlak naast hem op haar knieën gegaan en heeft zorgzaam een dikke sjaal onder zijn hoofd geschoven. In de etalage boven de onfortuinlijke jongeman zit een kerstman in een rode slee onverstoorbaar belletje te rinkelen, zich van geen kwaad bewust. Naast hem houdt een olijke aap een speelbal klemvast. Nog van de partij in de vitrine: een jongensfiguurtje met een stripfiguurglimlach die wel drie keer zo groot is als de kerstman. In zijn armen balanceert hij een stapel aan cadeautjes. Ook de Engelse telefooncel achter hem is hij al lang ontgroeid. Een pluchen zwaan torent mits het oprichten van haar ranke nek eveneens boven het nostalgische hebbeding uit. Zij is de enige die ietwat empathisch naar beneden kijkt, naar de epileptische jongeman, waarvan de stuipen in ritme zijn vertraagd en uiteindelijk tot stilstand zijn gekomen. Zo ligt hij daar nu in foetushouding met naast hem de geknielde dame, haar ene hand rustend op zijn flank, de andere strelend over zijn bol met millimeterhaar.
De drukte in het etalageraam is vele malen groter dan deze in de winkelstraat, waar de kijklustigen hun weg door shoppingland hebben verder gezet. Het is niet duidelijk of de reddende engel zijn moeder, een vertrouwelinge of een toevallige passante met kennis van zaken betreft. Feit is dat ze samen ongewild een verlengstuk worden van de etalage, een pop-up kerstscène waarvan de betekenis nog duidelijk moet worden.
Rechts van de etalage-kerstman drummen nog andere kerstbubbels samen, zich onbewust van anderhalve meters. Zo hebben drie Engelse paleiswachters in paradekostuum een plek veroverd tussen twee zwanen. Ze trekken de wacht op voor een met rode kerstballen getooide adventskrans, waarnaast een volledig in het wit getooide jarenzestigfamilie met pa, ma en twee tienerdochters het kerstfeest voorbereidt. De ene dochter houdt een zangboekje met kerstliederen opengeklapt terwijl de andere nog lijkt te twijfelen tussen gedwee meezingen of een puberstreek. De kerstgekte deint zelfs uit tot boven de gezelschappen, waar een regen aan kristallen kerstballen en sieraden te blinken hangt, met daartussenin aan touwtjes bengelende ballerina’s en wensfeeën.
De jongeman opent zijn ogen. Heel even viseert hij nog de kitscherige etalage, waar het hem zodanig duizelt dat hij die prompt inruilt voor de glimlach van zijn redster. Ze helpt hem recht en vraagt of het gaat. Hij knikt bevestigend en bedankt haar met een buiging. De jongeman schikt zijn bril goed, checkt zijn kniebeschermer, kijkt om zich heen en maakt zich spoorslags uit de voeten, alsof er niets gebeurd is. Terwijl de kooplustigen weer opgeslorpt worden door de verleidingen in etalages, kijkt de dame hem bezorgd na tot hij om de hoek verdwijnt. Iets rond haar lijkt te glanzen. Ik blijf haar observeren om me ervan te vergewissen dat wanneer ik haar even niet in de gaten zou houden, ze niet stiekem weer plaats zal nemen tussen de feeën in de Christmas Shop.
Ik verlaat de plek van het gebeuren en wandel naar de Bondgenotenlaan. Even een kijkje nemen bij boekhandel De Slegte, waar altijd buitenkansjes te vinden zijn. Een Leuvense versie van de legendarische, Parijse boekenstalletjes op de oevers van de Seine. Tot mijn verbazing staat de jongeman die luttele minuten eerder epileptisch op de grond lag te shaken ook daar te kijken naar de etalage. Niet naar de aangeprezen boeken maar naar enkele duizendstukkenpuzzels, die net als de Engelse paradewachters hier een onverwachte plek hebben weten te claimen. Het zijn puzzels van bekende schilderijen.
Zijn blik valt niet op de puzzel van het wereldvermaarde “American Gothic”, waarop een boer met riek wedijvert met zijn dochter in het trekken van droefgeestige, sippe tronies. Eerder dwalen zijn ogen heen en weer tussen “Sterrennacht” van Van Gogh en “Moeder en kind” van Gustav Klimt. Zijn blik blijft uiteindelijk hangen op dat laatste schilderij, waarop een moeder met goudgele, golvende haren haar kind lieflijk tegen zich aan drukt. Haar hoofd rust op zijn kruin. Beiden houden de ogen gesloten en genieten zwijgend van het intieme moment.
De jongeman gaat de winkel binnen, ik neem zijn plek in voor de etalage. Eensklaps wordt het plaatje me duidelijk. Het epileptische gespartel van de jongen verbeeldde ons worstelen doorheen corona. Ook wij willen dat het eensklaps ophoudt zodat we snel weer kunnen doorgaan als vanouds. Maar dat lukt niet meer, we zijn ontredderd. Voor nu willen we even zelfs geen man meer die op televisie stoer een oplossing aankondigt, die woorden bezigt als curves, strategie of uitrol. Deze kerst willen we gewoon een moeder die haar armen om ons heen wikkelt en met ons naar de sterrenhemel tuurt, naar het geflikker van de Melkweg en het felle schijnen van de gele maan. We willen een moeder die met een enkele vingertop de droefheid uit onze ogen strijkt. Die woordeloos vertrouwen schenkt en strooit met nieuwe hoop en dromen.
De jongeman komt buiten met een brede glimlach. Uit zijn krakende, papieren zak puilen zowel “Moeder en Kind” als “Sterrennacht”. Dit wordt niet de kerst van kindje Jezus. Ook niet van Jozef, de Koningen of herders, zelfs niet van de Heilige Geest. Dit wordt de kerst van Maria. Van een moeder met goudgele haren die zachtjes neuriet en ons wiegt onder de gele maan.
Hendriks blog 
Recente reacties